เมื่อความท้อแท้เข้ามาทักทาย เยี่ยมเยียน จิตใจมันหมดแรง… หดหู่ เหมือนล้มลง แล้วไม่มีกำลังลุกขึ้นใหม่ เมื่อความท้อแท้เข้ามาทักทาย เยี่ยมเยียน… พักกาย พักใจ สักนิด ต้อนรับความท้อแท้ดังเพื่อนเก่าที่มาเยือน มาย้ำเตือนความสัมพันธ์ที่มีต่อกัน ว่าเราก็เป็นคน… มีอ่อนแอ… มีหัวใจ... ใจคนเป็นใจเนื้อ ใช่ใจหิน… ท้อแท้บ้างไม่ได้เลยหรือไร

ในความท้อแท้ ก็ใช่ร้ายไปเสียหมด มีความสุขลึกๆซ่อนอยู่เหมือนกัน ความสุขที่เรายอมรับตัวเราเองอย่างที่เราเป็น… ก็เราดันหวังมากไป… รึไปเปรียบเทียบกันคนอื่น… หรือเพราะกลัวใครเขาจะผิดหวังในตัวเรา… รึเราผิดหวังตัวเราเอง… ผิดหวังผู้คน และ สังคม

อยู่กับความท้อแท้ดังเพื่อนเก่าอย่างนี้แล้ว ไม่นานเกินไป… เพื่อนอีกคนก็มาเยือน กำลังใจเจ้าเก่านั่นไง… ค่อยกลับมาให้เราอุ่นใจ มีกำลังเริ่มต้นกันใหม่… กับชีวิตที่ขึ้นๆลงๆ ถ้าเราไม่อาวรณ์กับเจ้าความท้อแท้เพื่อนเก่าจนเกินเลย ปล่อยให้ความท้อแท้อำลาจากกันไป…

ท้อแท้ครั้งใด… มองดูบนท้องฟ้า… กว้างไกลไร้ขอบเขต ตัวเราเล็กนิดเดียว… ทำไมให้ความทุกข์เรายิ่งใหญ่นัก ท้องฟ้าใหญ่เพียงใด… ความทุกข์เราก็เล็กลง เฉกเช่นเห็นทุกข์ทน ของคนจน ของคนยาก ของคนเจ็บ ของคนไข้ ของเด็กหญิง และเด็กชาย ของผู้หญิง ของผู้เฒ่า… ความทุกข์นั้นมากมาย…ใหญ่กว้างขวางเทียบเคียงฟ้า ทุกข์เราฤาจะเปรียบ กับทุกข์ยากของผู้คน เพียงเท่านั้น... ใจพลันเปลี่ยน… กำลังใจเข้าแทนที่ มีมาใช่เพียงเรา... แต่เพื่อเขาผู้ทุกข์ทน อยากดูแล อยากเกื้อกูล อยากเมตตา และ ปรานี ทำทุกสิ่งที่ทำได้ เพื่อเขาพ้นความระทม …ที่สุด ก็ลืมตน ลืมท้อแท้ที่เคยมี…