ในหลายๆครั้งที่เราจำเป็นต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ก่อนที่การเปลี่ยนแปลงนั้นจะมาถึง สิ่งที่ถึงตัวเราก่อนมักจะเป็นความกลัว กลัวที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลง ทั้งที่บางทีเราก็ไม่ทราบว่าด้านหลังของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะเป็นอย่างไร

ผมเคยอ่านเจอเรื่องสั้นเรื่องนึงไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา แต่หาต้นฉบับแล้วไม่เจอ พูดถึงเรื่องของหญิงสาวคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเล็กๆเมืองหนึ่ง หล่อนอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กนี้มานานตั้งแต่เด็ก หน้าบ้านของหล่อนมีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาจนทำให้บริเวณนั้นดูร่มรื่นเป็นพิเศษ และแล้ววันนึงเมื่อต้นไม้นั้นพ่ายแพ้แก่กาลเวลา กิ่งก้านที่เคยร่มเย็นกลับก่อให้เกิดความยุ่งยากขึ้น เมื่อมันหักและหล่นใส่บ้านข้างเคียงบ่อยๆ จนกระทั่งเป็นปัญหาถึงขั้นที่จะต้องโค่นล้มต้นไม่ใหญ่นั้นทิ้ง หลังจากหญิงสาวทราบว่าไม่สามารถจะคงต้นไม้นี้ไว้ได้ หล่อนถึงกับกังวลถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมา ต่อไปนี้จะเอาร่มเงาจากไม้ใหญ่ที่ไหนคอยกำบังแดดฝน ไม่มีภาพที่เคยมีอีกแล้วยามมองออกไปนอกหน้าต่าง ยิ่งคิดไปต่างๆนาก็ยิ่งให้รู้สึกเสียดายไม้ใหญ่นั้นยิ่ง วันที่ต้องตัดต้นไม้นั้น หล่อนได้ยินคำพูดจากเพื่อนของเธอที่ต้องการปลอบใจว่า อย่าเสียดายกับสิ่งที่เสียไป จงตื่นเต้นและยินดีกับสิ่งที่กำลังจะตามมา แน่นอนว่าตอนนี้ไม่มีคำพูดใดๆเจาะไชเข้าไปถึงตัวเธอได้แน่นอน วันเวลาผ่านไปเป็นสัปดาห์ ชีวิตหลังต้นไม้ใหญ่ถูกโค่นเริ่มเปลี่ยนแปลง ทุกเช้าที่เธอตื่น เธอจะได้รับแสงแดดส่องเข้ามาในบริเวณห้องของเธอจนทำให้วันนั้นเกิดความรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นทันที เธอได้บริเวณบ้านมากขึ้นสำหรับปลูกไม้ดอกที่อยากจะปลูกมานาน เธอกลับเริ่มรู้สึกดีดีกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น มันไม่ได้แย่ไปอย่างที่เธอคาดไว้เสียทีเดียว ถ้าต้นไม้ใหญ่นั้นไม่ถูกโค่นลง วันนี้เธอคงไม่ได้เห็นภาพเด็กๆวิ่งขึ้นลงรถรับส่งอย่างร่าเริงในอีกมุมตึกถัดไปอย่างชัดเจนเช่นนี้ ตอนนี้เธอเข้าใจกับคำว่า อย่าเสียดายในสิ่งที่เสียไป แต่จงตื่นเต้นและยินดีกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น