กาลละครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเกาะอยู่ เกาะนึงซึ่งเกาะนั้น เป็นที่รวมอยู่ของความรู้สึกทั้งหมดไว้ด้วยกัน มีความสุข,ความรัก,ความเศร้า,ความรู้,ความเห็นแก่ตัว

วันนึงมีประกาศว่าเกาะที่ความรู้สึกทั้งหมดอยู่นั้นกำลังจะจมน้ำ ทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ คงจะเหลือแค่ความรักที่ไม่ยอมหนีไปจากเกาะแห่งนี้ ความรักตัดสินใจที่จะอยู่บนเกาะ จนวินาทีสุดท้าย เมื่อเกาะกำลังจะจมความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ

ความร่ำรวยแล่นเรือผ่านไปและตอบความรักว่า " ข้าช่วยท่านไม่ได้เพราะลำพังเงินและทองในเรือข้า ก็หนักพอข้ารับท่านขึ้นไม่ได้ "

ความรักจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากความเห็นแก่ตัว...ช่วยฉันด้วย "...ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอกคุณตัวเปียกไปทั้งตัว คุณจะทำให้เรือของฉันเปียกด้วย "

ความเศร้าพายเรือใกล้เข้ามา ความรักจึงเอ่ยปากถาม.. ความเศร้าให้ฉันขึ้นเรือด้วยนะ " ....ไม่ล่ะความรักฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันอยากอยู่คนเดียว "

ความสุขก้อได้แล่นเรือผ่านความรักไปโดยไม่ได้ยินเสียง ขอความช่วยเหลือของความรักเลย

ทันใดนั้น ก็มีเสียงนึงดังขึ้น มานี่ความรัก ฉันจะรับเธอไปเอง ซึ่งเป็นเสียงคนแก่คนนึง

เมื่อไปถึงเกาะที่แห้งแล้วคนแก่นั้นก้อพายเรือหายไป ตามทางของเขา ความรักจึงนึกขึ้นได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น จึงถามความรู้ว่า ใครเป็นคนช่วยฉันหรอ ความรู้ตอบว่า... เวลาไงหล่ะ ความรัก.....ความรักทำท่างงแล้วพูดต่อว่า แต่ทำไมเวลาถึงช่วยเราหล่ะ ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตนเอง แล้วตอบความรักไปว่า......ก้อเพราะมีเพียงเวลาเท่านั้น ที่เข้าใจว่าความรักนั้นยิ่งใหญ่เพียงใดไงล่ะ....